Shimon Peres, de negende president van Israël, voormalig premier en laureaat van de Nobelprijs voor de vrede, stierf gisteravond op 93-jarige leeftijd. In deze lange carrière werd Peres een vaste waarde in het Israëlische openbare leven, een essentieel onderdeel van het Israëlische establishment.
Gaza wordt geconfronteerd met een humanitaire ineenstorting en dus hebben ze een stimulans om te veranderen.
Tijdens het Saban Forum van afgelopen weekend – een jaarlijkse samenwerking tussen de Brookings Institution en Brookings trustee Haim Saban – kwamen nationale veiligheidsfunctionarissen en politici links, rechts en in het midden bijeen in het Willard Hotel in Washington om de staat van de betrekkingen tussen de VS en Israël te beoordelen.
Natan Sachs en Brian Reeves geven een kritische kijk op Israëls model voor binnenlandse cohesie en stellen dat het een geval van te ver doorgeschoten multiculturalisme is.
Terwijl Israëlische leiders misschien denken dat hun onderwerping van Palestijnen duurzaam is, laat de onrust in Jeruzalem en de escalatie ervan buiten de stadsgrenzen zien dat dit niet het geval is.
Wat denken de geleerden van het Midden-Oosten, een jaar na de Abraham-akkoorden, over de normalisering van de betrekkingen tussen Israël en de Arabische naties en de vooruitzichten op vrede in de regio? De nieuwste resultaten van de Middle East Scholar Barometer onthullen enkele interessante resultaten.
Terwijl Israël vastzit in politieke onzekerheid, weegt Natan Sachs af hoe deze laatste verkiezingen de traditionele rechts-linkse allianties door elkaar hebben geschud, de potentiële koningsmaker-rol van de Islamitische Ra'am-partij en wat de verkiezing van extreemrechtse Knesset-leden betekent voor Israëls democratie.
Als het goed wordt gedaan, zou Palestijnse verzoening de hand van Mahmoud Abbas in de onderhandelingen met Israël kunnen versterken, spoilers van het vredesproces kunnen beperken en zelfs, mogelijk, een historische verschuiving kunnen teweegbrengen in Hamas' resoluut gewelddadige, vijandige houding ten opzichte van de Joodse staat, schrijft Tamara Cofman Wittes.
Het besluit van president Donald Trump om Jeruzalem te erkennen als de hoofdstad van Israël, als een opmaat voor de verhuizing van de Amerikaanse ambassade daarheen, heeft een breuk in een toch al stervend vredesproces geworpen en zou wel eens het einde kunnen betekenen van de Amerikaanse inspanningen om een vredesakkoord tussen de Israëli's en de Palestijnen te smeden .
Tenzij deze president - of mogelijk de volgende - de moed heeft om nieuwe en dramatische stappen in deze arena te zetten, is het decennia-oude hoofdstuk van het Amerikaanse leiderschap in de Israëlisch-Palestijnse arena misschien tot een einde gekomen.
In reactie op het recente bestemmingsplan van de Israëlische premier Benjamin Netanyahu in Jeruzalem, legt Martin Indyk uit waarom het gebied cruciaal blijft voor het Arabisch-Israëlische vredesproces en doet hij aanbevelingen over de meest effectieve strategieën om vooruitgang te boeken in Israël.
Washington moet niet doen alsof het conflict en de nederzettingen buitenlandse kwesties zijn, schrijft Ibrahim Fraihat in de Huffington Post. De eigen burgers worden aan beide kanten getroffen. Israël heeft laten zien dat het niet kan worden vertrouwd om het terrorisme van kolonisten effectief aan te pakken en de Verenigde Staten mogen het lot van hun burgers niet in de handen van een buitenlandse regering overlaten.
Een jaar geleden ondertekenden hoge vertegenwoordigers van Turkije en Israël een normalisatieovereenkomst. Deze week braken de spanningen tussen de twee landen over de situatie op de Tempelberg in Jeruzalem uit, wat ambtenaren, experts en gewone burgers eraan herinnerde dat normalisatie de belangrijkste problemen niet heeft opgelost.
Shimon Peres was de steunpilaar van Israëls leiderschap op het gebied van nationale veiligheid en werd vervolgens een fervent vredestichter. Misschien wel het belangrijkste was dat hij een Israëlische leider was met een visie en een boodschap.
Maar de reactie van het Palestijnse publiek was lauw. Jeruzalem was de ochtend na de uitspraak van Trump beslist kalm en dat is grotendeels zo gebleven. Ondanks internationale schande zijn de botsingen tussen Israëlische troepen en Palestijnse demonstranten niet geëscaleerd.
Shibley Telhami schetst de Memorial Day-aanval op de Turkse 'Freedom Flotilla', een hulpschipkonvooi dat op weg was naar de Gazastrook. Telhami schrijft dat, hoewel de aanval veel direct zichtbare gevolgen heeft - het verlies van onschuldige levens, een alomtegenwoordige internationale woede met Israël en een aanzienlijke crisis in de Israëlisch-Turkse betrekkingen - het ook grote uitdagingen vormt voor de Amerikaanse diplomatie.
Itamar Rabinovich bespreekt het fenomeen van John Mearsheimer en Stephen Walt's recente boek The Israel Lobby en merkt op dat het Israël en zijn vrienden tot rust zou moeten brengen.
In het Midden-Oosten is religie diep verweven met nationale identiteit, schrijft Shalom Lipner. Hij beschrijft de 'tastbare en explosieve nexus tussen geloof en politiek' in een stuk dat oorspronkelijk verscheen op The American Interest.
Dingen kunnen tot een hoogtepunt komen in de politiek boven de Westelijke Muur in Jeruzalem: in december diende een ultraorthodoxe partner van de Netanyahu-regering een wetsvoorstel in dat de uitvoering van een progressief Joods ritueel aan de Muur tot een echt misdrijf zou maken. Nu is er een razernij over de fall-out, met
Aan alle kanten van dit geschil zijn actoren betrokken die nu een duurzame dialoog voor conflictpreventie moeten aanmoedigen. Jeruzalem moet de stad van vrede blijven, niet van conflict.