De NAVO begrijpen op het pad van de Amerikaanse presidentiële campagne

Ik zei dat dit het probleem is met de NAVO: het is achterhaald.
– Donald Trump, april 2016, campagne voeren in Wisconsin





Vooral de NAVO is een van de beste investeringen die Amerika ooit heeft gedaan.
– Hillary Clinton, maart 2016, Stanford University



[Opmerking: voor een recentere analyse van NAVO-kwesties, zie NAVO: Noodzakelijk maar niet voldoende, door Senior Fellow Constanze Stelzenmüller]



De NAVO, de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie, is een hot issue geworden in de Amerikaanse presidentiële campagne. In een interview met The New York Times , Republikeinse kandidaat Donald Trump zei dat we veel NAVO-leden hebben die hun rekeningen niet betalen en heeft zelfs gesuggereerd dat het te hulp schieten van de Baltische staten, als ze door Rusland worden aangevallen, ervan af zou hangen of die staten hun verplichtingen jegens ons hebben nagekomen . Voormalig minister van Buitenlandse Zaken Hillary Clinton, de Democratische kandidaat, noemde de NAVO de meest succesvolle alliantie in de geschiedenis, en haar campagne zei dat de opmerkingen van Trump aan The New York Times lieten zien dat hij temperamentvol ongeschikt is en fundamenteel slecht voorbereid om onze opperbevelhebber te zijn.



Wat is de NAVO en wie zijn haar leden?

NAVO- en Amerikaanse vlaggen wapperen terwijl de F-22 Raptor-jager van de Amerikaanse luchtmacht over de militaire luchtmachtbasis in Siauliai, Litouwen, 27 april 2016 vliegt. REUTERS/Ints Kalnins

NAVO- en Amerikaanse vlaggen wapperen terwijl de F-22 Raptor-jager van de Amerikaanse luchtmacht over de militaire luchtmachtbasis in Siauliai, Litouwen, 27 april 2016 vliegt. REUTERS/Ints Kalnins



De NAVO is een alliantie van 28 lidstaten om de vrijheid en veiligheid van haar leden te waarborgen met politieke en militaire middelen.



De alliantie werd in 1949 opgericht onder het Noord-Atlantisch Verdrag - ondertekend op 4 april 1949 - door de Verenigde Staten en 11 andere landen (België, Canada, Denemarken, Frankrijk, IJsland, Italië, Luxemburg, Nederland, Noorwegen, Portugal en de Verenigde Staten). Koninkrijk) om Europa te beschermen tegen Sovjet-expansie na de Tweede Wereldoorlog. In de daaropvolgende decennia traden nieuwe lidstaten toe:

1952 Griekenland, Turkije



1955 Duitsland (toen West-Duitsland; Oost-Duitsland maakte deel uit van het Warschaupact)



1982 Spanje

1999 Tsjechië, Hongarije, Polen



2004 Bulgarije, Estland, Letland, Litouwen, Roemenië, Slowakije, Slovenië



2009 Albanië, Kroatië

NAVO-logo

Afbeelding van het NAVO-symbool, van www.nato.int



Artikel 5 van het verdrag – een hoeksteen van de Alliantie, in de woorden van de organisatie – is een mechanisme waarmee elke lidstaat wederzijdse bijstand belooft in geval van dreiging. De partijen komen overeen, artikel 5 bepaalt:



dat een gewapende aanval op een of meer van hen in Europa of Noord-Amerika zal worden beschouwd als een aanval op hen allen en bijgevolg zijn zij het erover eens dat, indien een dergelijke gewapende aanval plaatsvindt, elk van hen, in uitoefening van het recht van individueel of collectief zelf, -de verdediging erkend door artikel 51 van het Handvest van de Verenigde Naties, de aldus aangevallen partij of partijen bijstaat door onverwijld, individueel en in overleg met de andere partijen, de maatregelen te nemen die zij nodig acht, met inbegrip van het gebruik van gewapend geweld, om herstellen en handhaven van de veiligheid van het Noord-Atlantisch gebied.

De dag na 9/11 deed de NAVO een beroep op Artikel 5 voor de eerste en enige keer in de geschiedenis van het bondgenootschap. NAVO-vliegtuigen voor vroegtijdige waarschuwing patrouilleren in het Amerikaanse luchtruim. De NAVO leidde de International Security Assistance Force in Afghanistan, opgericht in december 2001, van augustus 2003 tot december 2014. De NAVO blijft betrokken bij Afghanistan via Operatie Resolute Force, iets wat senior fellow Vanda Felbab-Brown en Seyom Brown bespraken in Wat is de beste manier om een coalitie rond terrorismebestrijding?

Wat betalen NAVO-leden om het bondgenootschap te steunen?

De kern van Donald Trumps kritiek op de NAVO is dat sommige lidstaten hun deel niet betalen. In 2006 zijn de NAVO-lidstaten het eens geworden over het doel om minimaal 2 procent van hun respectieve BBP aan defensie te besteden, een doel dat opnieuw werd bevestigd op de NAVO-top van 2014 in Wales. Maar volgens schattingen van 2015 , hadden slechts vijf landen - de Verenigde Staten, Griekenland, het Verenigd Koninkrijk, Estland en Polen - dat doel bereikt, hoewel vele andere hun defensie-uitgaven verhogen. De Verenigde Staten geven verreweg het meeste uit aan hun leger: meer dan $ 660 miljard per jaar, meer dan alle andere NAVO-leden samen, wat neerkomt op meer dan 3,6 procent van het BBP. Amerikaanse bijdragen goed voor ongeveer 73 procent van alle defensie-uitgaven tussen de lidstaten.

Het is waarschijnlijk het slechtste wat hij tot nu toe heeft gezegd, omdat het zo expliciet was -Thomas Wright

De doelstelling van 2 procent is niet vastgelegd in het Noord-Atlantisch Verdrag en is evenmin een voorwaarde voor de wederzijdse verdedigingsverplichting (of voordeel) van de lidstaten op grond van artikel 5. Noch, volgens de NAVO , betekent het Amerikaanse aandeel in de uitgaven dat de Verenigde Staten 73 procent dekken van de kosten die gemoeid zijn met de operationele werking van de NAVO als organisatie. Het betekent wel dat het Bondgenootschap als geheel te veel vertrouwt op de Verenigde Staten voor het leveren van essentiële vermogens, waaronder inlichtingen, ballistische raketverdediging en elektronische oorlogsvoering in de lucht. Op de top van Wales wilden de lidstaten die de doelstelling van 2 procent niet haalden, dat doel binnen tien jaar bereiken.

Wat Brookings-experts zeggen over opmerkingen over het campagnepad

Poolse, Amerikaanse en Britse vlaggen worden gezien tijdens de NAVO-bondgenoten

Poolse, Amerikaanse en Britse vlaggen zijn te zien tijdens de Anakonda 16-oefening van de NAVO-bondgenoten in de buurt van Torun, Polen, 7 juni 2016. REUTERS/Kacper Pempel

wie was de eerste man die de ruimte in ging?

Brookings Fellow Thomas Wright, directeur van het Project on International Order and Strategy, noemde de meest recente opmerkingen van Trump over de NAVO gewoon enorm gevaarlijk en onverantwoordelijk, en volledig van karakter en consistent met zijn staat van dienst, maar explicieter dan ooit tevoren. Wright vervolgde: Het keert bijna 70 jaar Amerikaans beleid om. Als het wordt gekozen, zou het mogelijk een zeer vroege grote crisis veroorzaken, omdat er echte twijfels zouden zijn of de VS zich aan hun verplichtingen in Europa en Azië zouden houden.

Het is waarschijnlijk het slechtste wat hij tot nu toe heeft gezegd omdat het zo expliciet was, zei Wright.

Wright heeft ook geschreven over de leidende rol van de VS in mondiale aangelegenheden in bredere zin. Een regering-Trump zou de grootste schok zijn voor de internationale vrede en stabiliteit sinds de jaren dertig, schreef Wright in maart. Dit is niet omdat de heer Trump andere landen zou binnenvallen, maar omdat hij eenzijdig de liberale internationale orde zou liquideren die presidenten sinds Franklin Delano Roosevelt hebben opgebouwd en verdedigd.

Na Trumps eerdere opmerkingen over de alliantie merkten senior fellow en mededirecteur van het Center on 21st Century Security and Intelligence Michael O'Hanlon en Kathleen Hicks (senior vice-president bij het Center for Strategic & International Studies) op dat veel rijke Amerikaanse bondgenoten, inclusief NAVO-leden, besteden veel meer van hun nationale rijkdom aan ontwikkelingshulp en vluchtelingenregeling dan de Verenigde Staten, en voegen eraan toe: NAVO-bondgenoten zetten zich ook veel meer in voor VN-vredesmissies dan wij. Bovendien, zo voerden O'Hanlon en Hicks aan, dragen de Europese NAVO-leden de grootste kosten en risico's bij het toepassen van sancties tegen Rusland vanwege zijn gedrag in Oekraïne en was Europa ook collectief cruciaal bij het toepassen van sancties tegen Iran. Ze concluderen dat, hoewel er terechte kritiek is op de NAVO in het bijzonder en op de verdeling van de lasten van de alliantie in het algemeen,

[Het] oordeel is eenvoudig: degenen die de fundamentele waarde van onze allianties of verbintenissen in het buitenland in twijfel trekken, gaan te ver. Daarmee vervormen ze het grote geheel. Per saldo helpen de allianties van Amerika dit land om een ​​mondiaal veiligheidssysteem te ondersteunen dat de prevalentie van oorlog tussen naties in de moderne tijd drastisch heeft verminderd, terwijl het het land momenteel slechts 3 procent van het BBP kost.

Zie ook het stuk van O’Hanlon, The art of the military deal, waarin hij stelt dat Trumps uitleg van de economie van Amerika’s veiligheidsallianties verschillende kernfeiten mist.

Wat Brookings-experts hebben gezegd over andere NAVO- en defensiekwesties

De NAVO staat voor veel uitdagingen op een reeks beleidskwesties, waaronder de verdediging van de Baltische staten, samenwerking op het gebied van terrorismebestrijding, raketverdediging, gezamenlijke missies in Afghanistan en reactie op Russische invallen in voormalige Sovjetgebieden (namelijk Oekraïne). Brooking-experts hebben hun inzicht en analyse over deze reeks kwesties aangeboden.

Noorwegen

Noorse legersoldaten wonen de multinationale NAVO-oefening Sabre Strike bij in Adazi, Letland, 11 juni 2015. REUTERS/Ints Kalnins

Toewijding aan de verdediging van de drie Baltische landen – Letland, Estland en Litouwen, alle NAVO-leden sinds 2004 – vormt de kern van de reacties op de opmerkingen van Donald Trump over de NAVO. In die landen wonen grote populaties etnische Russen (28 procent van Letland, 25 procent van Estland, 6 procent van Litouwen), en na de invallen van Rusland in Oekraïne en de annexatie van de Krim, zijn velen in de Baltische regio nerveus over de bedoelingen van Rusland. In een vorig jaar gepubliceerd artikel becommentarieerde senior fellow Steven Pifer een scenario dat westerse analisten nerveus maakt:

Het Russische leger gebruikt, misschien na een periode van hybride oorlogsvoering, conventionele troepen om een ​​deel van Estland of Letland in te nemen, daarbij verwijzend naar de noodzaak om etnische Russen te beschermen.

De NAVO zou waarschijnlijk niet in staat zijn om de aanval onmiddellijk af te slaan met troepen ter plaatse, maar zou haar conventionele militaire macht moeten bundelen om het bezette gebied te bevrijden. (Terwijl Rusland conventionele strijdkrachtvoordelen heeft in de Baltische regio, blijft de NAVO algemene voordelen behouden, met name op het gebied van langeafstandsaanvallen.)

Dan komt het probleem: wat als Moskou dreigde te escaleren tot niet-strategische kernwapens om een ​​conventionele tegenaanval van de NAVO af te schrikken, of om een ​​tegenoffensief van de NAVO dat was begonnen Russische troepen te verdrijven te stoppen of ongedaan te maken?

Pifer waarschuwt dat dit geen waarschijnlijk scenario is, en evenmin een conventionele Russische militaire operatie tegen een Baltische staat. Maar is de kans nul? Pifer heeft ook maatregelen aanbevolen om de Baltische veiligheid te vergroten, waaronder de inzet van luchtafweerraketten en anti-pantsersystemen. De NAVO-top van juli 2016 kwam overeen om bataljons in te zetten in elk van de Baltische staten en in Polen.

Eerder dit jaar lanceerden de Verenigde Staten een door de NAVO bediende raketverdedigingssite in Roemenië. Het is de bedoeling dat een tweede site in Polen over twee jaar operationeel is. De Russische president Vladimir Poetin heeft zijn verzet tegen beide sites geuit en beweerde dat ze een bedreiging vormen voor de veiligheid van Rusland. De NAVO zegt dat ze bedoeld zijn om zich te verdedigen tegen inkomende raketten uit het Midden-Oosten, met name Iran, die mogelijk gericht zijn op doelen in Europa of de Verenigde Staten.

Pifer heeft geschreven dat ondanks de beweringen van Moskou, de SM-3-onderscheppers [in Polen] niet in staat zijn tegen de Russische ICBM-troepenmacht, maar biedt enkele ideeën over hoe Washington en de NAVO de in Polen gevestigde onderscheppers zouden kunnen heroverwegen in ruil voor voorwaarden van Moskou. Pifer nam ook deel aan het rapport van de Deep Cuts Commission, Back from the Brink: Toward Restraint and Dialogue between Russia and the West. De commissie heeft aanbevolen dat de Verenigde Staten

moet terughoudend zijn bij het inzetten van ballistische raketafweermiddelen met capaciteiten tegen intercontinentale en middellange afstandsraketten, in overeenstemming met haar verklaarde beleid dat dergelijke inzet bedoeld is om zich te verdedigen tegen het soort beperkte potentiële dreigingen van Noord-Korea en Iran, niet tegen de nucleaire afschrikmiddelen van Rusland en China.

Oekraïne

De Oekraïense president Petro Poroshenko arriveert op 9 juli 2016 voor de NAVO-top in het PGE National Stadium in Warschau, Polen. REUTERS/Kacper Pempel

Maanden van politieke en sociale onrust in Oekraïne eind 2013 en begin 2014 culmineerden in Russische troepen die de Krim in beslag namen op Oekraïne in maart 2014. Tijdens een evenement in Brookings zei de toenmalige secretaris-generaal van de NAVO, Anders Fogh Rasmussen, dat de Russische militaire agressie in Oekraïne in flagrante schending van zijn internationale verplichtingen en het is een schending van de soevereiniteit en territoriale integriteit van Oekraïne. Hoewel Oekraïne geen NAVO-lid is, beweerde Rasmussen: dit is een wake-up call voor de Euro-Atlantische gemeenschap, voor de NAVO en voor iedereen die zich inzet voor een geheel, vrij en in vrede Europa.

Vanaf het begin van de jaren 2000 was Oekraïne op weg naar mogelijk NAVO-lidmaatschap en in 2008 vroeg het formeel om lid te worden van het bondgenootschap door om een ​​Membership Action Plan (MAP) te vragen. Georgië, een andere voormalige Sovjetrepubliek, kwam dat jaar ook in aanmerking voor NAVO-lidmaatschap. Hoewel Oekraïne dat jaar op de NAVO-top in Boekarest geen MAP kreeg, bleven zijn ambities om zich bij het bondgenootschap aan te sluiten intact. Pifer schreef over wat er gebeurde en de vooruitzichten van Oekraïne op hoop om zich bij de alliantie aan te sluiten.

Tegen het einde van 2008, tegen het einde van het presidentschap van Bush, wilde de regering nog steeds dat de NAVO Oekraïne en Georgië als leden accepteerde. O'Hanlon noemde het destijds echter een buitengewoon slecht idee, veel meer kans om de betrekkingen tussen de VS en Rusland te verslechteren en het risico op oorlog te vergroten dan echt goed te doen voor de nieuwe democratieën van Centraal-Europa.

Na de gebeurtenissen van 2014, waaronder de strijd tegen door Rusland gesteunde separatisten in de oostelijke regio, kwam de kwestie of Oekraïne lid zou worden van de NAVO weer ter sprake. Pifer merkte echter op dat er momenteel binnen de NAVO geen sentiment bestaat om Oekraïne op een lidmaatschapsspoor te zetten en ook Kiev erkende dat Oekraïne veel te doen heeft om zich voor te bereiden op een lidmaatschapsbod.

Zie ook het rapport, Preserving Ukraine's Independence, Resisting Russian Agression: What the United States and NATO Must Do , waarin Pifer, Brookings-president Strobe Talbott en andere experts van de Atlantic Council en de Chicago Council on Global Affairs de VS aanbevelen om defensieve en dodelijke militaire hulp aan Oekraïne om Russische agressie tegen te gaan, en ook andere NAVO-landen te benaderen over het verlenen van militaire hulp aan Oekraïne.

Op dit moment is de NAVO heeft zijn steun voor vermogensontwikkeling en capaciteitsopbouw in Oekraïne versterkt . In juni 2016 hielden troepen uit de VS en andere NAVO- en Europese landen militaire oefeningen in het westen van Oekraïne.

——

Bezoek onze website voor een compleet archief van het onderzoek en commentaar van Brookings-experts op de NAVO.

wanneer is de slavernij afgeschaft in afrika?